عمل صالح با دو چیز ارزیابی می‌شود: اول معرفت؛ دوم اخلاصِ در عمل. عمل صالح کدام است؟ عمل صالح، همان احکامی است که خداوند برای سعادت بشر در دو دنیا به وسیله‌ی وحی بر پیامبران، ما را به آن هدایت کرده و کمال آن در شریعت خاتم الانبیاء بود و ما نمی توانیم غیر از آن چه خداوند دستور داده است، کاری را به عنوان عمل صالح انجام دهیم؛ یا خودمان یک چیزی اختراع کنیم. عبادتی غیر از آن چه به ما دستور رسیده [عبادت] نمی‌شود. آن عبادت‌هایی که نیز دستور داده شده است به آن نحوی که دستور داده شده باید عمل کنیم.
«نماز صبح دو رکعت». امّا زیادتر بخوانیم: «سه رکعت!»، باطل می‌شود. یک سجده زیادتر [باطل می‌شود]. [اگر] ده دقیقه قبل از مغرب ماه رمضان روزه مان را خوردیم، روزه مان باطل شده. «ده دقیقه؟»، «بله ده دقیقه».
اینی که ما در واجبات می‌دانیم، در مستحبات [مثل عزاداری بر امام حسین (ع)] نیز چنین است. استادهای ما از مرحوم آیة اللّه حائری نقل می‌کردند، [که می‌گفت]: اگر به ما خبر دادند در فلان زمین –آن وقت ذراع می‌گفتند، متر نمی‌گفتند. حالا ما می‌گوییم متر- «صد متر (به ما گفتند) رو به قبله برو، بعد ۵۰ متر دست راست برو آن جا را بِکَن. [اگر] ۱۰ متر پایین رفتی به گنج می‌رسی»، اگر ما به جای ۱۰۰ متر رو به قبله رفتن، ۵۰ متر رو به قبله رفتیم ، بعد ۱۰۰ متر دست راست… می‌گویند: «نمی‌شود!»… «۱۰ متر؟!»، «فرق نمی‌کند!»
آن چنان که به ما دستور داده‌اند، مستحبات را باید انجام بدهیم؛ و این است معنای «المُتَقَدّمُ لهم مارِقٌ و المُتَخَلِّفُ عَنهُم زاهِقٌ» (هر که بر آنها پیشی بگیرد، از دین خارج شده و هر که از آنها عقب افتد نابود است). اعمالمان را ما باید از پیامبر و اهل بیت [بگیریم و] اقتدا به آنها بکنیم، از آنها باید بگیریم.
در این شریعت خاتم، از پیامبر (ص) گرفته تا حجة بن الحسن (عج)، همه‌شان عزاداری برای حضرت سید الشهداء (ع) کرده‌اند. تفصیلش را در جلد سوم معالم المدرستین من نوشته‌ام. همه‌شان مصیبت خوانده‌اند، گریه کرده‌اند. امام جعفر صادق (ع) ده روز عاشورا را تبسم نمی‌کرد. ما هم اقامه‌ی عزاداری کنیم، دورهم جمع بشویم، مجلس اقامه کنیم، مصیبت بخوانیم. همین قدر، ما به ثواب می‌رسیم.
آن مجلسی که در آن مجلس ذکر اهل بیت (ع) می‌شود برای آسمان‌ها روشنایی می‌دهد. مانند ستارگان برای ما. ملائکه خواهش می‌کنند بیایند شرکت کنند، ولی شرط دارد. اگر [در این مجالس] دروغ خوانده شد (روضه دروغ) ثواب که ندارد، معصیت هم شده است، قلب را سیاه می‌کند، آثار بد دارد، آثار شوم دارد.
این عمل ما باید با معرفت باشد اولاً. معرفت یعنی چه؟ یعنی بدانیم حضرت سید الشهداء (ع) برای چه این قیام را کرد؟ چه آثاری داشت؟ بعد اخلاص در عمل.
این شعرهایی که می‌خوانند! دروغهایی که می‌بندند… کدام عبادت؟…
مکرر گفته‌ام باز هم می‌گویم: از دروغ‌های مشهور، عقد سکینه برای قاسم است. سکینه، قبل از اینکه به کربلا بیاید، عقد کرده بود برای پسر عمویش عبد اللّه بن الحسن که بزرگتر از قاسم بوده. خب این کارها که می‌شود، این روضه‌ها که خوانده می‌شود، چه اثری دارد؟ چه ثوابی دارد؟ واقعاً زشت است! اصلاً اینها عمل صالح نیست، تا اخلاص داشته باشد یا نداشته باشد. اینها معصیت است. [آیا] دروغ بستن به امام معصیت نیست؟! معصیت است. قلب را سیاه می‌کند. بدبختی می‌آورد.
حرف ما برای عمل صالح بود. به اسم حضرت سید الشهداء (ع) آن قدر معصیت می‌شود که خدا می‌داند، [آیا] یک کار خوب مانده [و هست] که ائمه نکرده باشند و ما آن کار را بکنیم؟! یک کار مستحب؟ یک کاری که «يُقَرِّبُنا إلیٰ اللهِ [ما را به خدا نزدیک کند]» و ائمه نکرده باشند [آن وقت] ما بکنیم؟! [آیا] می‌شود؟! اینکه صورت را به خاک بمالند، به زمین بمالند [و] بروند به حرم حضرت رضا (ع)، چه عبادتی است؟! از کی دستور رسیده؟! [یا] قمه زنی… کجایش عمل صالح است؟
در سفر عمره‌ی امسال بودم، [يک] دکتر مهدی هست، ۵۰ ساله آمریکاست و مسلمان می‌کند و به عمره و حج می‌آورد… [امسال هم] آورده بود. می‌گفت این‌هایی که مسلمان می‌شوند… می‌گفت: وقتی که «اشهد ان لا اله الا الله و اشهد ان محمد رسول الله» را می‌گویند، با یک حال تضرع اشکشان جاری می‌شود. گفت: «یک روز عاشوراء، دیده بودند پاکستانی‌ها به سر و سینه می‌زنند، آمدند گفتند: اینها چیه؟ گفتم اینها مشق می‌کنند که با دشمن چه جور مبارزه کنند. بعد نقل می‌کرد که: فیلم‌هایی در کجا کجا از قمه زنی برده‌اند آنجا و چه اثرات سوئی داشته. این جهالت است، اینها عزاداری نیست!
